Bir varmış, bir yokmuş. Uçsuz bucaksız gökyüzünde yaşayan minik bir bulut varmış. Adı Pamukmuş. Pamuk, pofuduk ve bembeyaz olduğu için gökyüzünde kolayca fark edilirmiş. Ama bir sorun varmış: Pamuk çok yalnız hissediyormuş, çünkü gökyüzündeki diğer bulutlar hep grup hâlinde geziyormuş.
Pamuk bir gün karar vermiş: “Yeni arkadaşlar bulacağım ve birlikte gökyüzünde maceralar yaşayacağız!”
O gün rüzgârın hafifçe estiği bir sabahmış. Pamuk, uzaktaki dağlara doğru yol almış. Yolculuğunda bir kuş sürüsüne rastlamış. Kuşlardan biri olan serçe Fışıltı, Pamuk’a “Merhaba! Nereye gidiyorsun böyle?” diye sormuş.
Pamuk gülümseyerek, “Arkadaş arıyorum,” demiş.
Fışıltı sevinçle kanatlarını çırpmış: “O hâlde seni gökkuşağına götüreyim! Orada gökyüzündeki herkes buluşur,” demiş.
Pamuk, Fışıltı’nın peşine takılmış. Bir süre sonra rengârenk ışıkların parıldadığı gökkuşağını görmüş. Orada, hem büyük hem küçük bulutlar, esen rüzgârlarla dans eden yıldız tozları ve hatta çiseleyen minicik yağmur damlaları varmış!
Pamuk, heyecanla diğer bulutlarla tanışmış ve fark etmiş ki herkesin hikâyesi farklıymış. Kimi dağların üzerinde dolaşıyor, kimi okyanuslar boyunca uçuyormuş. Pamuk da onlara kendinden bahsetmiş ve ne kadar yalnız olduğunu anlatmış.
“Artık yalnız değilsin!” demiş, gülerek kocaman bir bulut olan Duman. “Burada hep birlikteyiz ve dostuz.”
O günden sonra Pamuk her gün arkadaşlarıyla buluşmuş. Bazen rüzgârla oyun oynamışlar, bazen yağmurları birlikte taşımışlar. Gökyüzünde yalnız olduğunu sanan Pamuk, aslında ne kadar büyük bir ailenin parçası olduğunu anlamış.
Pamuk artık akşamları gözlerini kapatmadan önce gökyüzüne bakar ve kendi kendine şöyle dermiş:
“Yalnızlık, bazen sadece bir yolculuğun başlangıcıymış.”
Ve gökyüzündeki dostlar birbirlerini asla yalnız bırakmamışlar.
Gökyüzü huzur dolu, Pamuk mutlu, çocuklar huzur içinde mışıl mışıl uyumuş…
Sonra gökten üç elma düşmüş: biri Pamuk’a, biri Fışıltı’ya, biri de tatlı tatlı uyuyan sana.
Size uygun bir masalımız daha var: Renkli Balıkların Dansı
