Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarların yemyeşil ormanlarının ortasında, Minik Fil adında bir fil yaşarmış. Bu Minik Fil diğer fillerden çok farklıymış çünkü dev gibi gövdesine rağmen kırmızı çizmeler giymeyi çok severmiş. Her sabah, annesi ona “Ayakların zaten kocaman, çizmeye ne gerek var?” dese de Minik Fil, çizmeleriyle ormanda koşup zıplamaktan çok mutlu olurmuş.
Minik Fil’in en sevdiği şey, arkadaşlarıyla ormandaki derede oynayıp su sıçratmakmış. Ama bir gün, ormanın en yaşlı ağacı olan Bilge Çınar, Minik Fil’e seslenmiş.
“Minik Fil,” demiş Bilge Çınar, “yarın büyük bir yağmur fırtınası geliyor. Ormandaki küçük hayvanlar su baskınında güvenli bir yere ulaşamayabilir. Sen güçlü bacaklarınla onlara yardım edebilirsin.”
Minik Fil şaşırmış:
“Ben mi? Ama ben sadece çizmelerimle zıplamayı ve oyun oynamayı biliyorum!”
Bilge Çınar gülümsemiş:
“İnan bana, gücünü doğru kullanırsan çok şey başarabilirsin. Çizmelerini giy ve yarın hazırlıklı ol.”
Ertesi sabah, gökyüzü simsiyah olmuş, rüzgâr uluyarak esmeye başlamış. Minik Fil, hemen kırmızı çizmelerini giyip derenin kenarına koşmuş. Yağmur hızla yağmaya başlamış, dere kabarıp taşmış. Suya kapılmak üzere olan minik tavşanları, sincapları ve fareleri görünce, Minik Fil hiç düşünmeden yardıma atılmış.
Kırmızı çizmeleri sayesinde kaygan taşların üzerinden kolayca yürüyüp küçük hayvanları teker teker sırtına almış. Onları, Bilge Çınar’ın gösterdiği güvenli bir tepeye taşımış. Yağmur dinip güneş açtığında, bütün hayvanlar Minik Fil’in etrafında toplanmış.
“Minik Fil, sen bir kahramansın!” demişler hep bir ağızdan.
O günden sonra Minik Fil, çizmeleriyle sadece oyun oynamak için değil, arkadaşlarına yardım etmek için de koşmuş. Ve kırmızı çizmeleri, ormanda cesaretin ve yardımlaşmanın simgesi olmuş.
Gökkuşağı çıktığında Bilge Çınar gülümsemiş:
“Gördün mü, Minik Fil? Küçük gibi görünen şeyler, büyük işler başarabilir.”
Ve Minik Fil, o günden sonra çizmelerini daha bir sevgiyle giymiş.
Gökyüzü kadar mavi, orman kadar yeşil günlerde, hepsi birlikte mutlu mesut yaşamışlar.
