Bir zamanlar, sonsuz çayırların uzandığı yemyeşil bir vadide küçük bir papatya yaşarmış. Bu papatya diğer çiçeklerden farklıymış, çünkü büyüdüğü günden beri tek bir hayali varmış: Gökyüzünü görmek!
Ama papatya ne kadar uzansa, ne kadar büyümek istese de, boyu hep kısa kalıyormuş. “Gökyüzüne ulaşabilmek için bir yol bulmalıyım,” dermiş kendi kendine.
Bir gün, çayırın üzerinden yumuşak bir meltem esmiş. Bu meltem aslında vadinin genç ve neşeli rüzgarıymış. Rüzgar, papatyayı fark etmiş ve sormuş:
“Merhaba, küçük papatya. Yüzün neden asık?”
Papatya, boynunu eğip içini çekmiş:
“Gökyüzüne bakmak istiyorum ama yapamıyorum. Çok uzağım…”
Rüzgar gülümseyerek fısıldamış:
“Ben sana yardım edebilirim! Benimle dans etmeye ne dersin?”
Papatya biraz korkmuş önce, çünkü köklerinden kopmak istemiyormuş. Ama sonra gökyüzünü görebilme fikri o kadar heyecan verici gelmiş ki rüzgara güvenmiş.
“Tamam,” demiş.
Rüzgar nazikçe esmiş, papatyanın yapraklarını okşamış ve onu usulca havalandırmış. Papatya, rüzgarın kollarında süzülürken ilk kez gökyüzünü görmüş! Gözleri parlamış, bulutlara, kuşlara ve sonsuz maviye hayranlıkla bakmış.
Ama kısa bir süre sonra rüzgar papatyayı geri yerine bırakmış.
“Teşekkür ederim,” demiş papatya, artık yüzünde mutlu bir gülümseme varmış.
O günden sonra papatya, gökyüzüne ulaşamasa da hayalini gerçekleştirdiğini bilerek mutlu bir şekilde yaşamış. Çünkü bazen hayallerimize ulaşmak için biri bize sadece küçük bir yardım eli uzatır, yeter ki biz cesaret edelim.
