Bir varmiş bir yokmuş, yemyeşil bir ormanın tam ortasında küçük ve sevimli bir ayıcık yaşarmış. Bu ayıcığın adı Minik Ayı’ymış. Minik Ayı her gece annesiyle birlikte yıldızları izlemeyi çok severmiş.
Bir akşam, gökyüzü pırıl pırıl parlayan yıldızlarla doluyken, Minik Ayı çok ilginç bir şey fark etmiş. Bir yıldız, diğerlerinden çok daha parlak ve çok daha yakın görünüyormuş.
“Anne, bak! O yıldız bize gülümseyip göz kırpıyor gibi! Onu yakından görebilir miyim?” diye sormuş Minik Ayı.
Annesi gülümsemiş. “Minik Ayı, yıldızlar çok uzaktadır. Ama belki hayalinde o yıldızla konuşabilir ve neler hissettiğini öğrenebilirsin,” demiş.
Minik Ayı bu fikri çok beğendi ve hemen gözlerini kapatıp o parlak yıldızı hayal etti. Derken birdenbire kendisini yıldızın yanında bulmuş! Yıldız, şen şen parlayan bir yüzle ona bakmış.
“Merhaba Minik Ayı! Beni mi görmek istedin?” demiş Yıldız.
“Evet!” demiş Minik Ayı heyecanla. “Neden bu kadar parlaksın? Ve neden göz kırpıyorsun?”
Yıldız şen şen gülmüş. “Benim parlaklığım sevinçten gelir. Ormandaki hayvanların mutlu olduğunu görünce ben de ışıldıyorum. Göz kırpma işim ise bir selam! Seni fark ettim ve sana ‘merhaba’ demek istedim.”
Minik Ayı çok mutlu olmuş. “O zaman seni her gece izlerim ve mutlu olduğumu sana gösteririm!” demiş.
Yıldız gülümsemiş. “Ben de her zaman parlayarak sana selam veririm, Minik Ayı! Ama unutma, parlak bir yıldız olmak için sen de etrafına mutluluk yaymalısın.”
Minik Ayı başını sallamış. “Söz veriyorum! Herkese gülümseyip yardımcı olacağım.”
O gün bugündür, Minik Ayı ormanda herkesin yardımına koşar ve her gece parlak yıldızıyla buluşmayı hayal eder. Parlayan Yıldız da her gece ona göz kırpıp selam vermeye devam eder.
Gökten bir yıldız kayarken dilek tutmayı unutmayın! Belki Parlayan Yıldız sizin dileğinizi de gerçekleştirir!
Son.
Bu masal hoşunuza mı gitti? O zaman bu masalımızı da okuyabilirsiniz: Küçük Kâşif Mira ve Büyülü Orman
