Vakti zamanında, Anadolu’nun ortasında bir kasabada Nasreddin Hoca yaşarmış. Kimi zaman imamlık yapar, kimi zaman kahvede oturur sohbet eder, kimi zaman eşeğine binip çarşıda dolaşırmış. Ama ne yaparsa yapsın, her zaman düşündürürken güldürmeyi de bilirmiş.
Yaz, kasabanın üzerine kavurucu sıcaklarıyla çökmüş. Tarlalar sararıp kurumuş, çeşmelerin suları azalmış. Gökyüzü günlerdir bir damla bile yağmur bırakmamış. İnsanlar sıcaktan bunalmış, gölgede bile rahat edemez olmuş.
Bir sabah erkenden Hoca, evinin mutfağında yoğurt mayaladığı bakır tası eline almış. İçinde bir parmak kadar yoğurt varmış. Bu yoğurtla sabah kahvaltısı hazırlayacak sandılar evdekiler ama Hoca’nın gözü başka bir yerdeymiş. Tası dikkatle taşıyarak evden çıkmış, doğruca kasabanın kenarındaki büyük göle yönelmiş.
Yolda görenler selam vermiş, kimileri merakla sormuş:
“Nereye böyle Hoca, elinde yoğurtla?”
Ama Hoca sadece gülümsemiş, yürümeye devam etmiş.
Gölün kenarına vardığında ayakkabılarını çıkarmış, paçalarını sıvamış. Sonra yavaşça suya yaklaşmış, elindeki tası dikkatlice göle boşaltmaya başlamış. Bu sırada gölde balık tutmaya gelen birkaç köylü onun ne yaptığını görüp şaşkınlıkla yanına gelmiş.
“Hoca, sen ne yapıyorsun orada?” demiş biri.
“Gölü mayalıyorum,” demiş Hoca, gayet ciddi bir ifadeyle.
“Gölü mü mayalıyorsun? Hoca, bu kadar su hiç yoğurt olur mu? Bir tas yoğurtla koca gölü mayalayamazsın ya!”
Hoca tasını tamamen boşaltmış, göle doğru bakmış. Sonra köylülere dönüp hafifçe gülümsemiş:
“Ben de biliyorum tutmayacağını… Ama ya tutarsa?”
Bu söz üzerine köylüler önce gülmüş, sonra biraz durmuş, sonra tekrar gülmüş. Hoca’nın aklına, sözlerine, ince zekâsına bir kez daha hayran kalmışlar.
Ve o günden sonra ne zaman birisi imkânsız gibi görünen bir işe girişse, kasabalılar hep aynı sözü söylermiş:
“Ya tutarsa?”
Bu Nasreddin Hoca masalını beğendiyseniz bunu da beğenebilirsiniz: Kazanın Doğurduğu Masalı
